Recenzja filmu: „Władca Much”

„Druga ekranizacja słynnej powieści Williama Goldinga. Samolot pełen nastolatków ulega katastrofie nad pełnym morzem. Grupce chłopców udaje się uratować na bezludnej wyspie. Z początku zachowują się jak cywilizowani ludzie, starają się utrzymać spokój i obmyślają sposoby, jak zwrócić na siebie uwagę, gdy nad wyspą będzie przelatywał samolot. Ale wszystko zaczyna się psuć, gdy część chłopców idzie na polowanie, w trakcie którego odzywają się w nich pierwotne instynkty…”

Kolejnym interesującym dramatem, jaki miałem okazję obejrzeć jest „Władca Much”. Świetny obraz, udowadniający tezę, którą kiedyś przedstawił Freud, mówiącą że dzieci wcale nie są niedobre, niegrzeczne czy nieposłuszne – one są po prostu z natury złe (dopóki dorośli nie nauczą ich norm moralnych).

Akcja zaczyna się w momencie, kiedy rozbija się samolot przewożący grupkę dzieci. Bohaterowie docierają do bezludnej wyspy i usiłują tam jakoś przeżyć. Bardzo szybko dochodzi do konfliktu między dwójką najbardziej charyzmatycznych chłopców i grupa dzieli się na 2 obozy. Pierwszy, usiłuje przetrwać łowiąc ryby i zbierając runo leśne. Drugi natomiast – rozpoczyna brutalne polowania z włóczniami, okraszone dziwnymi „zabawami-rytuałami” takimi jak mazanie się krwią upolowanych zwierząt. Rozpoczyna się chora rywalizacja między dwiema grupami, coraz więcej dzieciaków przechodzi na stronę obozu „łowców” (względy żywnościowe), a konflikt z obozem „spokojnych” wydaje się nieunikniony… Film świetnie pokazuje to, że wystarczy chwilowy brak dorosłych (a więc osób, które potrafią utrzymać dziecko w ryzach) aby wszystkie wpajane nauki poszły w zapomnienie, a normy moralne pękły niczym stary sznurek. W dzieciach budzą się pierwotne instynkty i sadystyczne zapędy, które w tym miejscu (bezludna wyspa, brak nadzoru) nie mają jak być okiełznane. Wszystko to prowadzi do prawdziwej walki na śmierć i życie między dzieciakami, a film zadaje nieme pytanie – jak niewiele potrzeba, aby wszystkie normy moralne, dekalogi, zasady współżycia społecznego poszły do śmietnika, a człowiek postawiony w skrajnej sytuacji pokazał, że wbrew szumnej nazwie (człowiek – to brzmi dumnie…) jest tylko zwykłym zwierzęciem, a nawet czymś o wiele gorszym (zwierze nie zabija dla zabawy)?

Mocny, dający do myślenia obraz. Zdecydowanie wart obejrzenia!