Recenzja filmu: „Teza”

„Ángela Marquez (Ana Torrent), studentka madryckiej szkoły filmowej, pisząc pracę na temat przemocy na ekranie, natrafia na kasetę z zapisem prawdziwego morderstwa. Kiedy okazuje się, że torturowana na filmie dziewczyna to jedna z byłych studentek szkoły, a znalazca taśmy – jeden z profesorów uczelni – ginie, dziewczyna znajduje się w niebezpieczeństwie. Zwraca się o pomoc do kolegi ze studiów, Chemy (Fele Martínez), dziwaka i odludka zafascynowanego przemocą, posiadającego pokaźną kolekcję ekstremalnych filmów grozy. Oboje trafiają na ślad produkcji tzw. „snuff movies” – filmów, które pokazują prawdziwe sceny tortur, gwałtów i morderstw ze szczególnym okrucieństwem.”

Jak zwykle scena europejska horroru potrafi pokazać swoją wyższość nad amerykańskim mainstreamem. Wpadł mi w ręce ostatnio trochę starszy (1996 r.) hiszpański horror „Tesis”. Film przedstawia historię dziewczyny (Angela), która pisze pracę zaliczeniową na temat przemocy w mediach. W jej ręce przypadkowo wpada kaseta z prawdziwym zapisem tortur i śmierci (Snuff Movie) dziewczyny, która uczęszczała na ten sam Uniwerek co główna bohaterka. Angela, razem ze swoim kolegą – wielbicielem krwawych horrorów i ekstremalnego porno, wpadają na trop kogoś, kto zajmuje się produkcją „filmów ostatniego tchnienia” i wtedy zaczyna się jazda na maksa, bo nic nie jest takie jakim się z pozoru wydaje a tropy zdają się mnożyć…

Film jest na prawdę świetnie zrealizowany, a napięcie budowane zaiste po mistrzowsku. Przez 3/4 filmu nie ginie żadna z głównych postaci, a mimo to – widz z napięcia nie może niemal usiedzieć na miejscu (nie jest to typowa amerykańska kicha, gdzie giną setki ludzi i zostają przelane hektolitry krwi, by pokryć niedociągnięcia w fabule;). Do samego końca nie wiadomo, kto jest psycholem, chociaż krąg podejrzanych jest dosyć wąski. Reżyser tak świetnie podrzuca fałszywe tropy, że film trzyma w napięciu do ostatniej minuty. Oprócz tego, film poza świetną rozrywką, stawia także bardzo ważne pytania – czy takie filmy jak „Snuff” byłyby produkowane gdyby nie było chętnych do ich oglądania? Czy chętnymi do obejrzenia tego typu chorych produkcji są sami psychole i dewianci, czy może w większości z nas tkwi jakaś chorobliwa ciekawość nie pozwalająca nam odwrócić głowy gdy widzimy na ekranie (a może także w rzeczywistości?) brutalne sceny z wypadków, morderstw czy zamachów?

Świetna realizacja, ogromna dawka napięcia, zaskakujące zakończenie, film z przesłaniem, który stawia widzowi ważne pytania – jednym słowem, cholernie ciekawa produkcja. Zdecydowanie polecam!!!